Omdat de reis naar Vietnam al vaststond en het overal in Thailand iets minder goed weer was, besloten we om nog wat langer in de buurt van Krabi te blijven. Geen uitstapje naar Khao Sok, maar een aantal dagen vertoeven in het toeristenoord Ao Nang. Het contrast tijdens het verblijf kon niet groter. Van een van de mooiste tochten allertijden tot de schreeuwerige toeristische taferelen in Ao Nang. Maar het hoogtepunt dat staat vast: De Tab Kak Nang Hak Nature Trail! Dit moet je gezien hebben!
5 april 2017 t/m 10 april 2017
Waar we in Krabi Town nog redelijk anoniem over straat konden als toerist, was het wel even wat anders in Ao Nang. Een echt toeristenparadijs waar de lokale bevolking graag van profiteert. Uitzonderingen daargelaten, maar ze behandelen je echt als de toerist met te veel geld. En ook nog eens met een houding van: ‘wil jij niet te veel betalen voor mijn spullen, dan doet iemand anders het wel dus het interesseert me niet veel..’. Een minder prettig vertrekpunt voor de dagen die nog komen gingen. Maar we hebben er meer dan het beste van gemaakt!
De Hipsterbaard
Ik droomde al een week of twee van die ene rots. Waar je leek te zweven boven de grond. Om daar die ene foto te schieten die ik heel groot aan de muur in de woonkamer wil ophangen. Een klein beetje verzorgd op de foto is dan niet verkeerd. Op een van de kaartjes van de bucketlist stond ‘hipsterbaard laten groeien’. Dat werd niet bij iedereen in dank afgenomen. De afgelopen dagen werden veel woorden naar m’n hoofd geslingerd: “Nee, dit kan echt niet meer” en “Jeetje, wat zie jij er onverzorgd uit..”. En dat van je eigen vriendin. Dit kon niet meer langer! Het tweede kappersbezoekje was ook te leuk voor woorden. Check de beelden hieronder!
De Nature Trail
Met een fris koppie kon ik er weer tegen aan! We gingen het doen! De nature trail! Om 8 uur reden we richting de voet van de nature trail, zo’n 40 minuutjes rijden met de brommer. Is het hier wel? Het leek alles behalve een toeristische locatie. En dat bleek ook toen we ons in moesten schrijven om het park in te mogen. We waren nummer 6 en 7 van de dag. Over de hele dag waren er nog geen 20 mensen geweest. Het betere toeristische werk dus.
Aan de voet van de klim ging het nog wel. Totdat we toch een beetje buiten adem begonnen te raken. Het werd zwaarder en zwaarder. Maar ik wist waarom ik er aan begonnen was. Met dat geweldige uitzicht in het hoofd klommen we verder. Het werd tijd voor de eerste foto’s. Maar waar was de camera? “Ik dacht dat jij die mee zou nemen..” en “Ik dacht juist dat jij dat ding mee zou nemen..!” wisselden elkaar af. Het moest een grap zijn. Maar het was de bittere realiteit. Gelukkig hadden we onze telefoon en actie camera nog. Dan maar extra goed om je heen kijken om de beelden in je op te nemen. Of toch niet?
De verlosser
Nummer 8 op de lijst van Nature Trail was een bijzondere knaap. Het was Bernard Lau, een 26-jarige jongeman uit Singapore. Hij was hier voor een weekje vakantie. We kwamen hem bij het eerste viewpoint tegen. Hij bleek de verlosser te zijn. Het viel al op dat hij toch behoorlijk bepakt was. Een grote tas met daarin de hele Media Markt bij elkaar. Hij kon foto’s maken! Bofkonten dat we waren. We konden de foto obsessie even laten rusten, gelukkig.
Maar we zouden Bernard te kort doen als we zouden zeggen dat hij alleen foto’s kon maken. Hij werd ons maatje voor de komende dagen. Wat een toffe vent. Later meer hierover. Eerst die verrekte nature trail!
Bijna boven
Met ons drieën maakten we gehakt van de beklimming. Het gaf een boost dat het bijna ging regenen. We moesten door. 
Pauze was er even niet bij. We liepen steeds een beetje langs de rand van de berg. Je kon even naar links kijken om alvast een glimp van het uitzicht te zien. Het werd steeds mooier en mooier. Ondanks dat het bewolkt was konden we nog echt een heel eind in de verte kijken. Nog maar heel even en we waren op het puntje van de berg. Het meest spannende uitkijkpunt was bijna bereikt…
Balanceren op de rand van de afgrond!
We waren er! We hadden het gehaald! En wat een uitzicht. Magnifiek. Eentje die je alleen maar op documentaires voorbij ziet komen, gemaakt met een drone of vanuit een helikopter. Maar nu waren het onze eigen ogen die alles waar konden nemen. We keken alleen maar om ons heen. Dan weer richting de zee, dan weer richting de groene bebossing die geen einde kende. Nadat de indrukken waren verwerkt konden we die ene foto maken. Maar er stond een bordje ‘no entry’. Later bleek dat dat bordje er nog niet zo lang stond omdat er een klein ongelukje was gebeurd hier. Gelukkig hoorden we dat achteraf pas. We slopen heel langzaam richting het uitstekende stukje rots. Wat een spanning. Niet naar beneden kijken, rustig blijven staan of heel langzaam gaan zitten. We balanceerden op de rand van de afgrond, letterlijk. Een magisch gevoel dat met geen pen te beschrijven is. Zit je daar, een meter of 600 in de lucht met alleen een stukje rots onder je voeten. De adrenaline gierde door het lijf. Woehahoeeeeee, dit was vet!
We wilden er nog wat langer blijven, maar de regen maakte de berg onvoorspelbaar. Slipgevaar lag op de loer. Nog meer waaghalsacties zou iets te veel van het goede zijn. Met een heerlijke douche op ons koppie gingen we samen met onze vriend Bernard weer naar beneden. Dat was ook een avontuur op zich. De regen op de weg terug maakte het er niet makkelijker op. Na een valpartijtje op de billetjes konden we gelukkig gewoon weer verder. Dat spek op die plek zit er dus niet voor niets…
We sloten de dag af met een uitgebreide lunch en wisselden alvast wat foto’s uit met Bernard. Dat ene plaatje voor op de muur zat er zeker weten tussen. Ik zou er bijna voor naar huis gaan. Geintje natuurlijk! Diezelfde dag deden we niet veel meer. Languit liggen en op je beste Thais vertellen dat de masseuse best iets harder in de kuiten mocht knijpen. Wát een dag!
Check de beelden!
Gadgetfreak
De rest van de dagen kwamen we bij van de mooie avonturen van de afgelopen weken. Volledige ontspanning. Zo ook tijdens het genieten van de zonsondergang aan het strand. We hadden wederom met Bernard afgesproken. Hij bracht z’n hele gadget verzameling weer mee en hij installeerde zijn apparatuur om vast te leggen hoe de zon onder ging. En waarrempel, hij haalde ook een drone uit z’n tas. Zo’n ding waarmee je kunt vliegen. Potverdorie, wat was dat een verschrikkelijk leuk speelgoed! De gadgetfreak in mij kwam naar boven. En ik mocht dat ding even besturen. Alsof je samen met je vader je modelauto na 3 weken knutselen eindelijk mocht besturen, zo’n gevoel. Hij bracht me serieus aan het twijfelen om zo’n ding aan te schaffen. Maar het is toch weer zo’n 3 weken reizen wat je er voor betaalt… Wordt vervolgd. We sloten de avond af met een lekker hapje eten en namen voor de tweede keer afscheid van Bernard.
Zeg, ken jij de Masaman?
We dachten dat we in een toeristisch oord terecht waren gekomen. Maar na een beetje onderzoek vonden we toch nog twee hele leuke authentieke restaurantjes. Verscholen in een zijstraatje. Daar maakten we kennis met de verschrikkelijk lekkere Massaman Curry. Een curry met lekker veel groente, aardappels (feels like home..), nootjes en naar eigen smaak kip of rund. Oh, we waren verkocht! Dat recept moesten we hebben! Dus familie, dek maar vast de tafel…
Chefkok Stef
Als we iets in ons hoofd halen dan besluiten we soms lekker impulsief om het ook gelijk te doen. Diezelfde avond regelden we een kookcursus. Niet zo’n heel gek plan, met de hele middag regen op je dak. We kwamen terecht bij een huisje ergens achteraf. Moeders des huizes vertelde ons op haar beste Engels wat we moesten doen. Heel knus en primitief. De goedlachse New Yorkse Kim was ook een van de cursisten. Wat een heerlijk mens. Lachen, gieren en brullen werd het!
Maar dat ene recept moesten we hebben, nondeju! Na een beetje aandringen deed ze het recept uit de boeken. Niet veel later waren we aan het genieten van onze eigengemaakte Massaman Curry. Weer zo’n heerlijke middag!
Ajakkie, lekker in het kajakkie!
De dagen gingen sneller dan verwacht hier. Lekker beetje eten, spelletje spelen, strandje bezoeken, massage, Netflixen en de 2.419 foto’s bekijken die tot nu waren gemaakt. Het leek wel vakantie! Net zoals op vakantie heb je ook van die dagjes weg. Lekker der op uit om iets anders te zien dan je camping. Zo hadden we de laatste dag nog een uitje gepland om te gaan kajakken in de mangrove. Zo’n behoorlijk toeristische tour die al vreselijk was uitgemolken. Het bleek ook nog eens dezelfde tour te zijn die ik m’n vorige reis naar Thailand al had gedaan. Dit keer had ik mazzel. Het was hoog water, dus konden we overal met de kajak doorheen. Toch heel bijzonder om al die groene rotspartijen van dichtbij te zien. We gingen met de kajak dwars door de mangrove. Toeristisch of niet, het was echt heel fraai!
Verwende rugzakreiziger
Nu ik thuis al een tijdje niet meer heb gezien, ontdek je ook steeds nieuwe dingen. Maar hoe gek het ook klinkt, je wordt best een beetje verwend hier. Je verwachtingen worden elke keer meer en je neemt niet gauw genoegen met minder dan dat je al hebt gezien. Zo lijkt het of Ao Nang niet bepaald een droomplaats is, maar begrijp me niet verkeerd! Het is hier nog steeds echt super gaaf, maar minder mijn ding. Ik vermoed dat ik een beetje verwend aan het raken ben.
Het komt misschien ook omdat vergeleken met mijn vorige reis door Thailand het echt nóg toeristische is geworden. Het is volgens mij het nieuwe Spanje aan het worden. Booming op dit moment, en dat kun je merken. Maar kijk je daar door heen, dan is het echt een geweldig land met nog steeds heel veel verscholen en onontdekte plekjes. Dan denk ik even terug aan het prehistorische Trang waar we Thailand binnenkwamen. Ze bestaan gelukkig nog!
Het verlangen
Het verlangen naar iets anders is groot. Dat ‘iets anders’ is Vietnam! De enthousiaste verhalen van vrienden en medereizigers maken mij nog meer nieuwsgierig dan ik al was.
De taxi naar het vliegveld stond klaar, we hadden afscheid genomen van Thailand. Voor even dan. We gaan later nog het Noorden verkennen. Chiang Mai en volgens vele ‘the place to be’ Pai!
We dachten weer lekker te vertrekken in de anonimiteit maar tijdens het inchecken klopte er iemand op m’n schouder. Het was weer die dekselse Bernard! Hoe klein kan de wereld zijn. Het kwam goed uit, want het vliegtuig had vertraging. Dus we kletsten de tijd weg om nu echt voor de laatste keer afscheid te nemen. Sommige ontmoetingen moeten gewoon zo zijn. Dat iemand je achtervolgt kan ook gewoon heel erg leuk zijn!
Tot in Vietnam!
1 comment
[…] Thailand Reisverhalen […]