Totally out of Control: je baan opzeggen!

Dromen, het bleven maar dromen. Langgekoesterde wensen om maar lekker te doen wat ik echt graag zou willen. Ik had en heb ze! En één van de mooiste dromen wordt werkelijkheid. Vandaag zei ik tegen mijn werkgever: “Vanaf maart volgend jaar kom ik niet meer terug en reis ik mijn dromen achterna, ik ga m’n baan opzeggen en ga de wereld ontdekken”. Gierende kriebels door m’n lijf. Holymoly! Even ‘totally out of control’!

Zo makkelijk zoals ik het hierboven schets, was het helaas niet. Een lange tijd aan voorbereiding ging er aan vooraf. Elke keer weer datzelfde beeld dat door m’n hoofd spookte. Dat exotische beeld. Prachtige vergezichten, mooie natuur, geweldige en bijzondere mensen en geen ‘hurry hurry, quick quick’. Ik droomde al langer over Azië. Mijn solo tripjes naar Thailand en Indonesië smaakten naar meer. Misschien weer voor een maandje naar het Verre Oosten? Maar waarom niet langer? Waarom het standaard ritme ‘ School- 5jaar studie – 40 jaar werken – 20 jaar pensioen’. Met m’n versleten 65+ lichaam de wereld rond? Ik leef NU!

Wie kan me tegen houden?

Langzaam ontstond het besef dat het gewoon echt zou kunnen. Waarom ook niet!? Wie of wat zou me tegen houden? Weer een avondje achter de Macbook en nog maar eens doorrekenen of het financieel ook haalbaar was. Ook na 10 keer rekenen en calculeren bleek het opeens geen droom meer te zijn, financieel kon het gewoon! Uh oké, het kan dus echt. Stef, het kan echt. Ik kan gewoon m’n baan opzeggen! Ik moest het meerdere malen tegen mezelf zeggen voordat ik pas doorhad dat de realiteit van de droom dichterbij was dan ooit tevoren. Elke keer datzelfde sommetje in m’n hoofd: Nu kan het nog + geen koophuis + lage woonlasten + geen kinderen + gezond lijf + genoeg spaarmogelijkheden.

Geïnspireerd door m’n schoonmoeder

Het bijzondere feit dat schoonma ook nog eens ongeneeslijk ziek was, speelde een rol. Slechts 61 jaar werd ze. Niet eens de pensioenleeftijd. (Overigens haalt 1 op de 5 zijn of haar pensioen niet eens…) Veel te jong dus. Maar wat een kracht en wat een fantastische levensinstelling bracht ze me bij. Leef in het nu en stel niet te veel uit. Het klinkt lekker cliché, maar zo’n gebeurtenis zet je echt met beide benen op de grond. Ze heeft tijdens haar ziekte van 3,5 jaar nog zo veel uit het leven gehaald. Oude vriendschappen weer nieuw leven gegeven, tig keer op vakantie, ècht nog genoten van het leven. Die instelling had ze al voordat ze ziek werd. Lekker doen waar je gelukkig van wordt. Lef tonen en doen! Geld? Noodzakelijk, maar geen primair doel. Hebben we het tijdens haar begrafenis gehad over hoeveel ze had verdiend in haar leven of over wat ze heeft betekend voor haar omgeving? Ge-wel-dig om zo te kunnen leven. Bedankt schoonmoeders, voor deze wijze lessen.

‘Gewoon’ je baan opzeggen!

Even totaal niet ‘in control’ dus. Alle zekerheden over boord, gewoon m’n baan opzeggen. Niet de gebaande paden, geen 9 to 5, geen sociale prestatiedruk. Een lege agenda, nieuwe avonturen, nieuwe mensen. Het avontuur dat je ’s ochtends niet weet waar je ’s avonds slaapt. Klinkt als de letterlijke vertaling van even niet ‘in control’. Een mooi moment om opnieuw te ontdekken wat je echt gelukkig maakt. Word ik wel zo gelukkig van wat ik nu doe, waar ik nu woon? Mooie vragen waar ik echt even goed de tijd voor kan en ga nemen. Het klinkt een beetje alsof het leven nu in een diepe put zit. Dat is zeker niet zo. Integendeel. Het leven is maar al te mooi. Maar: ‘Elke dag is een kans om het beter te doen dan gister’. Wat me sterkt in mijn beslissing zijn de eerste drie woorden van het antwoord van veel mensen op mijn verhaal: “Had ik maar…”

Nog een tijdje wat meer zekerheden om zeep helpen en dan is het zover. De enige zekerheid op dit moment is het vliegtuig dat op 28 februari vanaf Schiphol vertrekt richting Singapore. Nog 69 dagen lekker even in mijn totally fully control stand.