Niet werken en fulltime reizen: is het echt zo mooi?

Morgen begint het oude en vertrouwde leven weer. Dan stap ik in de auto om te doen wat ik altijd al deed, namelijk werken. Dat klinkt alsof er een berg tegenzin op de weg ligt. Maar niets is minder waar, want ik kijk er meer dan ooit naar uit om te gaan werken! Dat klinkt best vreemd uit de digitale mond van iemand die net een half jaar heeft geproefd aan de ultieme vrijheid: niet werken en fulltime reizen. Maar is het echt zo romantisch als het lijkt? Eerder gaf ik je al 7 redenen om langdurig reizen niet uit te stellen tot je pensioen. Nu neem ik je mee naar de andere kant van de medaille. Check it out!

Als een flits raast het voorbij in m’n hoofd, geweldige momenten wisselen zich af met teleurstellingen en verdriet. 8 maanden lang stond het leven op op z’n kop. Ver weg van de routine en de gebaande paden. Ik had besloten dat ik mijn dromen niet langer uit wilde stellen en op zoek te gaan naar het ultieme geluk. Niet werken, maar fulltime reizen. Nu ik aan de vooravond sta van een nieuw hoofdstuk van het leven leek het me goed om nog eens terug te blikken. Was het een wijs besluit om m’n baan op te zeggen en alle zekerheid die ik daar van had op te geven? En maakt het je echt gelukkig om niet te weten waar je slaapt en waar je naar toe gaat?

Het besluit: fulltime reizen

Na lang wikken en wegen had ik dan toch het besluit genomen. Ik zou ontslag nemen bij mijn werkgever. Het klonk best stoer, de zekerheid overboord en even niet ‘in control’ zijn. Het voelde als een bevrijding. Zeker als je zoiets al langer in je hoofd hebt zitten en het lijkt eeuwen te duren voordat het moment eindelijk daar is. Alles zit dan tegen, want je bent nog maar met dat ene ding bezig: vertrekken! Wat dat betreft was het echt het romantische beeld wat je voor ogen hebt. Echt doen wat je zelf wil. Even niet naar een baas luisteren die dicht op je huid zit en waarvan je alles moet. Geen verplichtingen meer. Behalve de morele verplichting aan jezelf: maximaal genieten.

Wanneer je vakantie niet lijkt te eindigen

De eerste weken lijken net op je drie weken vakantie die je in de zomer hebt. Totdat je je gaat beseffen dat er helemaal geen datum gepland staat wanneer je weer naar huis moet. Wanneer je tot dat besef komt, lijkt het geluk van het leven onbetaalbaar. Wie doet me wat? Lang leve de vrijheid! Geen gemis van thuis en je voelt je lekkerder dan ooit! Alsof je als Jack van de Titanic voorop het schip staat met beide armen wijd uit. Dat gevoel dus.

Levenservaring in de hoogste versnelling

Het kan niet op! Check de grafiek hiernaast. Net iets voor de helft van m’n reis stijgt de geluksfactor tot aan de horizon. Van Jack ging ik naar het Obama gevoel: Yes, we can! Weer nieuwe avonturen aangegaan en weer super gave nieuwe dingen ontdekt. De levenservaring die ik in de eerste maanden opdeed was echt iets waar je normaal een aantal jaar over zou doen. In de 5e versnelling raasde ik door het leven. Een onoverwinnelijk gevoel.

Het moment dat je de andere kant van fulltime reizen ervaart

Het mentale breekpunt: over de helft van de reis. Of het daardoor komt, ik durf het niet te zeggen. Maar het ging niet meer zo soepel als de eerste maanden. Verontrustende thuisfrontberichten, je gaat al weer nadenken hoe het thuis zou moeten. Je haalt je kop uit het mulle zand en kijkt stiekem even over de berg die ‘einde reis’ heet. Oef, confronterend. Geen baan, geen inkomsten, vervreemding van het standaardleven. Het sluimerende gevoel van ‘Uh, en wat als ik thuis ben..?’ gaat maar moeilijk weg. Ik hou me voor dat ik moet genieten in het nu, en niet na moet denken over later. Theoretisch dan. Maar gelukkig, dat gevoel overheerst nog niet.

Wanneer je tegen je familie zegt: ‘tot volgende maand!’

Als je nog vrolijk het ogenschijnlijk zorgeloze leven leeft word je door je omgeving wel met de neus op de feiten gedrukt. “Wat fijn, volgende maand zien we elkaar al weer..”. Mennnn… Dat was even confronterend. Het einde van het fulltime reizen is nabij. Het mooie is dat je ook nog gaat geloven in het feit dat het weer lekker is om naar huis te gaan. Je gaat de thuissituatie heerlijk romantiseren. ‘Lekker weer in m’n eigen bedje mmmmm’. Je praat je zelf moed in dat het thuis ook zo slecht nog niet is. De beste psycholoog ben jezelf als je bedenkt dat het goed is om naar huis te gaan.

Het contrast is groot: van geprezen avonturier naar grijze muis.

Maar dan, eenmaal thuis. De eerste dagen zijn geweldig. “Whoooo Stef, vertel eens! Wat was het mooiste van je reis?”, was de gemiddelde reactie bij thuiskomst. Super lief natuurlijk, die aandacht. Maar de reisdip of het zwarte gat, ze lagen al keurig op me te wachten. De rijdende trein stond klaar. Vol gas weer de sleur van het leven in. Maar hoe? En waar te beginnen? Zonder baan, zonder een goed gevulde bankrekening?

Met speciale loodschoenen ging ik de gesprekken aan met potentiële werkgevers. Na een tijdje vroeg ik me af of ik niet beter fulltime verkoper van mezelf kon worden. Ik begon narcistische trekjes te vertonen en zag ondertussen die trein aan me voorbij razen. Iedereen zat lekker in de trein en Stef stond nog steeds op het perron. Niemand had het meer over reizen of wilde avonturen. Nee, het waren confronterende vragen over werk en mijn sociale status. Alsof je met Super Mario game over was en je helemaal opnieuw moest beginnen. Bij level 1, waar je voor je gevoel elke keer weer werd opgegeten door die zelfde vleesetende plant.

Dat was nou niet bepaald de mooiste fase van het 8 maanden fulltime reizen avontuur…

Maar gelukkig is de eigenwaarde overeind gebleven en meen ik het oprecht als ik zeg dat ik super veel zin heb om weer te werken! Gewoon om weer nuttig te kunnen zijn, weer toekomstperspectief te hebben, nieuwe mensen te leren kennen en stiekem ook om in diezelfde trein te zitten. Want het blijft immers toch het leukste als je het leven met elkaar kunt delen…

Conclusie: Het romantische beeld van het vrije bestaan kan wat mij betreft de prullenbak in. Het is een super mooie afspiegeling van het leven, zo’n ‘vrije periode’. Het gaat met pieken en dalen. En in mijn geval met hoge pieken en goeie dalen. Je gaat bepaalde dingen ontzettend waarderen. Zoals werk en inkomen. Het lijkt een vanzelfsprekendheid, maar helaas. 

Van het besluit om alle zekerheid overboord te gooien en m’n geluk achterna te reizen, heb ik geen seconde spijt gehad. Maar dat de realiteit van het ogenschijnlijk toffe bestaan er iets anders uit ziet, dat neem ik wel mee voor de toekomst. Ik realiseer me wat ik heb en wat ik ook vooral niet heb. Daarom heb ik zo super veel zin om samen met jou morgen in die trein te zitten naar die super gave nieuwe uitdaging van het leven!