Oh my god! Waar waren we terecht gekomen!? Chaos tot over je oren! Waar moet je kijken om het allemaal te volgen? Hoeveel brommers kunnen er op een vierkante meter? Welkom in de mooiste, grootste stad die ik ooit heb gezien! HO CHI MINH CITY!
11 april 2017 t/m 15 april 2017
Oversteken 2.0
Vanaf moment één was ik gegrepen door het HCM virus! De taxirit met de Uber naar de homestay bracht me al een overweldigend gevoel. Ik was best wel wat gewend met de brommers in Bali en in de grote wereldstad Bankgkok, maar dit sloeg alles. Hoe kon het hier goed gaan in het verkeer? Wat waren überhaupt de verkeersregels? We keken elkaar aan en dachten allebei hetzelfde: Laat deze taxi rit nog meer even duren!
Tijd om even bij te komen van de eerste indrukken in de taxirit was er niet. We stonden voor een grote opgave: De straat oversteken. Hoe doe je dat als er aaneengesloten brommers en auto’s blijven rijden op de weg die je over moet steken? We pakten elkaars hand en wensten elkaar geluk. Een klein schietgebedje, en daar gingen we. Een meter of 8 naar de overkant. Maar het voelde als een reis van Amsterdam naar Rome, en weer terug. De eerste stappen waren gezet. En waarrempel, ze reden allemaal om ons heen. “Blijven lopen” kwam er uit mijn mond. En wonder boven wonder kwamen we zonder kleerscheuren aan de overkant. Dat waren de 8 meest benauwde meters van m’n leven…
We liepen door een smalle steeg omdat daar ergens ons guesthouse zou moeten zijn. Je voelde aan alles dat je in de grote stad was beland. Alsof je als toerist voor de eerste keer door een steegje van de Amsterdamse Wallen loopt. Toch een beetje spannend…
Die spanning was snel weg toen we aankwamen bij het guesthouse. Op een paar vierkante meter leefde men hier. Kind achter de iPad, oma uitgeteld op de grond en vaders die ons naar de kamer wees. Het was wel een heel klein kamertje, maar we zijn inmiddels wel wat gewend.
Expat life
Deze grote stad stond bekend om zijn vele expats. In de dagen dat we er waren kwamen we er een aantal tegen waar we even wat woorden mee hebben gewisseld. Zo werden we aan tafel gezet bij een jongen uit Ierland die hier nu al leraar werkte. Hij dacht twee maanden te gaan reizen, en inmiddels was hij al ruim een half jaar aan het lesgeven.. Zo’n 30 uur per week voor 25 dollar per uur. Hij leefde hier als de koning. Inmiddels wist hij precies wat de goede plekjes waren om goedkoop en goed te eten en te drinken. Zijn tip werd ter harte genomen en de volgende dag werd koers gezet richting district 3.
Meer dan alleen een koffiebar
De volgende dag begon het oversteken al te wennen. Toch bleef het best een beetje spannend. Vertrouwen op de Vietnamezen, dat moesten we maar doen. Elke keer dat we aan de overkant waren was het even een high five momentje. Het moet er een beetje gek uit hebben gezien, maar het voelde als een overwinning. Aangekomen bij district 3 liepen we bij toeval bij een heel bijzonder koffietentje naar binnen: The Chai Cafe. De inrichting was echt geweldig! Alles was in retro stijl. De setting was nog veel mooier. We werden naar boven gestuurd om te wachten op ons kopje koffie. Daar kwamen we oude typemachines en old-school tv’s tegen. In die ruimte zaten er wat studenten achter de Macbook en twee jongens waren bezig met het maken van de meest kinky fotoshoot die je maar kon bedenken. Hilarisch! Dat vingertje op de lip en dan heel zwoel naar de camera kijken. Ik keek een paar keer ongemakkelijk om, maar ze gaven er niks om. Hier kwam nou niet bepaald de doorsnee Vietnamees.
Onverwacht lesje geschiedenis op een verborgen kamertje
Het is volgens mij geen geheim dat koffietentjes in Westerse en retro stijl behoren tot de favorieten. Eerder in Melaka en George Town was het ook al feest. Maar hier in HCM was het één groot feest! De liefhebber kon z’n lol niet op. Of we er een neusje voor hebben, of het is gewoon stomme toeval, maar dit was wel echt een onontdekt geweldig koffiehuisje: The Old Compass Cafe.
Het zat aan de Pasteur. Een straat die we later bombardeerden tot onze hoofdstraat van HCM. Ergens in een steegje moesten we een deur door. Een paar Vietnamezen die zaten te chillen op straat wezen ons de trap op. Ik had meer het idee dat we ergens in een huiskamer zouden belanden, zo kneuterig zag het er uit. We kwamen aan op de 3e verdieping. Daar liepen we heel twijfelachtig naar binnen. Of we hier een kopje koffie konden drinken? Een meer dan hartelijke ontvangst was het antwoord. Wat een verschrikkelijk leuk plekje! We hebben er ruim een uur gezeten, genoten van de details van de inrichting en kregen ook nog eens een lesje geschiedenis van de eigenaresse. Het was meer een cafe waar je ook gewoon lekker kon werken. De creatieve ondernemers uit HCM bedenken hier waarschijnlijk hun masterplannen. Over inspiratie in ieder geval niet te klagen. Ohja, en de koffie was er ook nog eens heerlijk!
In de dagen dat we er waren zochten we naar de best verstopte eetplekjes. De Secret Garden bijvoorbeeld. Een dakterras was omgetoverd dat een sfeervol knus restaurantje. Te bereiken via een smal steegje en dan drie trappen omhoog.
Zo vonden we nog meer bijzondere barretjes waar we de vrijdagmiddagborrel met wat verdwaalde expats dronken, een barretje dat omgetoverd was tot tuin en nog zo’n stijlvol koffiehuisje. Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Ho Chi Minh City, dat was Ubervet!
We kwamen er achter dat je hier voor een prikkie achterop de brommer van A naar B kan. De zogenaamde Uber Moto. Het was een attractie op zich. We waren niet te lui om te lopen, maar dit was gewoon veel leuker! Vooral ’s avonds met al die lichtjes. Als ware motormuis scheurde je door het chaotische verkeer van HCM. Wat een belevenis! Wanneer je deelneemt aan het verkeer valt het eigenlijk best mee, die chaos. Het ging elke keer (maar net) goed. Maar ik kan niet ontkennen dat het toch best een beetje warm werd op het zadel van de brommert. Zeker als ze je bestemming wel erg letterlijk nemen en je midden voor de deur van je guesthouse afzetten.
Hoogtepunten genoeg in HCMC!
Uiteindelijk bleven we maar liefst 5 nachten in deze stad. Zo lang in een stad, als toerist… Ik had je vooraf voor gek verklaard. Maar we kregen er echt geen genoeg van. Elke dag had weer z’n eigen hoogtepunt. Of het nou het bezoek aan het oorlogsmuseum was dat enorm veel indruk maakte, of we hadden letterlijk een hoogtepunt te pakken, het was waanzinnig! Dat letterlijke hoogtepunt was wel echt gaaf! We kwamen terecht in een toren, nog hoger dan die in 
Singapore. De 52e verdieping, daar konden we wel een biertje drinken. Met ons tenue dat we de hele week al aanhadden kwamen we binnen gelopen. Ze keken ons wat vreemd aan, maar uiteindelijk brachten we toch geld in het laatje dus konden we gewoon plaatsnemen. Achter een ruit. Maar wat je achter die ruit zag… Aan twee paar ogen hadden we samen niet genoeg om alles goed in ons op te nemen. Het tijdstip dat we er kwamen was ronduit perfect. De zon had bijna z’n dienst gedaan en gaf nog even een toegift in de vorm van heel fraai avondrood.
Net toen de zon begon te zakken dronken wij een ijskoud biertje op de 52e verdieping in de mooiste stad van de wereld. Wat kan het leven vreselijk mooi zijn!
Hier kom ik terug!
Dit was echt een stad waar ik nog een keer terug wil komen. Op zoek naar meer verborgen schatten en misschien wel om eens een tijdje te leven als expat. Wie weet. Eerst op naar de wateren van Can Tho. Een stad op zo’n 3 uur rijden met de bus vanuit HCM. Daar blijven we twee nachten om onder andere de drijvende markt te bewonderen. Ik kan niet wachten om nog meer Vietnam te ontdekken. Nu al uberverliefd!
Meer foto’s van Ho Chi Minh. Onder meer het postkantoor en hoe relax het leven hier kan zijn…
