Wat is het een vreselijk voorrecht om voor langere tijd te kunnen bepalen wat ik zelf wil. Je komt op zo’n punt dat je normaal gesproken na 3 weken weer terug naar huis gaat en weer de draad oppakt. Dat was dus nu even niet het geval. Na de onvergetelijke dagen in Koh Lanta werd het tempo van de reis er even goed uitgehaald. Even terugschakelen naar de eerste versnelling. Al moesten we toch even naar de maximale versnelling schakelen toen we ons waagden aan meer dan 1200 treden omhoog. Lees mee met de avonturen in Krabi Town!
Krabi was een logische bestemming na de enerverende dagen in Koh Lanta. Het lag op de route en vanaf hier zouden we later naar Vietnam vliegen. In verband met de VISA aanvraag en een ticket boeken moesten we dat op tijd doen. We waren dus genoodzaakt om hier een tijdje te blijven. Niet bepaald een straf. Helemaal niet wanneer je een wel heel hartelijke ontvangst krijgt bij je nieuwe verblijfplaats.
Sweet dreams
De reis van Koh Lanta naar Krabi was niet zo’n succes. Ons werd beloofd binnen 2 uur in Krabi te zijn. Echter na een uur in het busje reden we nog steeds rond op Koh Lanta om overal en nergens mensen op te pikken. Met 4 boomlange kerels op een 3-zits achterbank reden we ruim 4 uur later Krabi Town binnen. Communiceren over de voortgang van de rit? Daar doen ze hier niet aan. Zitten en wachten moet je. Dat is ook weer Thailand.
De busrit waren we snel vergeten toen we met onze rugzak bij ons nieuwe onderkomen waren aangekomen. We waren nog niet binnen of we hadden al een ijskoud colaatje in onze hand. Wat een hartelijke ontvangst. Dit keer hadden we een ‘hometel’ uitgekozen. Een soort van hotel, maar dan bij mensen thuis. Net als bij veel huishoudens in Thailand was ook hier de rolverdeling duidelijk. De vrouw zorgde voor het kind en voor de gasten en pa is aan het werk.
Het beeld was e
r heerlijk vertrouwd. De kinderen liepen rond te banjeren op de begane grond, moeders was de
voortreffelijke gastvouw, opa zat in de ‘lobby’ tv te kijken en pa die kwam rond 5’en terug van z’n werk om in z’n beste Engels nog even uit te leggen waar je misschien lekker kon eten. Wat een vreselijk lieve mensen hier! We hoefden nergens om te vragen. Voor nog geen 18 euro per nacht weden we hier koninklijk behandeld. Dat we heerlijk konden slapen bij Sweet Dreams Hometel, daar was geen twijfel over mogelijk.
Na zonneschijn komt regen
De regen die we in Koh Lanta hadden, namen we keurig mee naar Krabi. Met dien verstande dat het ’s ochtends gegarandeerd droog was en dat ’s middags de hemel wagenwijd openging. Met bakken, wat zeg ik, met emmers tegelijk kwam het naar beneden. Dat was dus duidelijk: Der op uit in de ochtend! Zo gezegd zo gedaan. De Tiger Cave Tempel werd bezocht. En dat was niet bepaald een extreem toeristische attractie…
1237 treden omhoog
Met de brommer reden we via de snelweg naar een plekje op zo’n 40 minuten rijden vanuit Krabi Town. De laatste keer dat ik met de brommer op de snelweg reed, uhh Stef, snelweg? Ja, snelweg. Eens moet de eerste keer zijn zullen we maar zeggen.
Het leek op het eerste oog een vrij toeristische bedoeling hier. De busjes gevuld met Aziaten stonden klaar om met een 9mm Canon met scherp te schieten. Dat beeld veranderde snel toen we de trappen opgingen op weg naar de Tiger Cave Tempel.
Van te voren waren we gewaarschuwd: 1237 treden moesten er beklommen worden om een tempel te zien. Ik hoor je denken: ‘Maar Stef, ben je nou echt zo’n tempel-fan?’. Nou, ik kan ze ondertussen dromen. Maar van geweldige vergezichten ben ik niet vies.
De eerste treden gingen prima, totdat ik bij trede 50 was beland. Enigszins buiten adem besefte ik me dat we nog geen 5% van het aantal treden hadden gehad. Het werd een slijtageslag. Maximale verzuring. Hoe verder we naar boven geraakten, hoe minder druk het werd. Welke mafkees gaat er nou met 35 graden voor de lol 1.237 treden op? Mafkees Stef en mede-mafkees Pleunie bereikten na een meer dan goeie workout de top van de Tiger Cave. Een oase van rust. Alleen een verdwaalde mafkees waarmee je de vergezichten moest delen. En dan die immens grote Boeddha als middelpunt van de tempel. Je kon vanaf hier de hele omgeving van Krabi bekijken. Inclusief de fantastisch mooie, groene rotsen met op de achtergrond de zee. Een extreem mooie beloning voor een drijfnat shirtje. Wat een fenomenaal plekje!
En mocht je het niet geloven hoe zwaar het was? Check dan even de volgende beelden!
Met trillende beentjes gingen we weer 1237 treden naar beneden. Volgens mij hadden we wel een massage verdiend…
Avondmarkten om van te houden
Het leuke van een stad als Krabi is dat het er stikt van de marktjes. Net zoals in Trang of in Maleisië hadden hier de locals ook weer hun best gedaan om hun eigen specialiteit tentoon te stellen. Voor de een was dat de net geplukte mango’s, voor de ander de lokale specialiteit.
Ook al regende het pijpenstelen, het weerhield ons er niet van om overal nieuwe gerechtjes te ontdekken en te genieten van de geweldige sfeer.
De toeristische Walking Street Night Market was niet zo’n succes. Dit is de trekpleister van de stad. Elk weekend worden er bussen ingezet om alle toeristen hierheen te verslepen. Ondertussen zijn we er al wel achter dat we dat allebei minder leuk vinden, die massale toeristische attracties. Soms ontkom je er niet aan en ga je op in de menigte, maar als we kunnen kiezen…
Dus viel de keuze op de maandagavondmarkt. Tussen de locals een lekkere Pad Thai eten, verrukkelijk! En wat was het een verademing met de commerciële weekendmarkt. Natuurlijk waren we niet de enige toeristen hier, maar alleen de karaoke was al 10 keer beter dan hiervoor.
Bucketlist
Voordat we weggingen vroegen we vrienden en familie naar bucketlist suggesties. Dingen die we echt gedaan moeten hebben. Niet dat we die zelf niet kunnen verzinnen, maar gewoon een stukje onverwachte inspiratie. Een van die suggesties was het eten van sprinkhanen. Of Grasshoppers in het Engels, dat klinkt toch een stuk beter. Toeval of niet, ze waren verkrijgbaar op de markt. Deze lekkernij ging zo, hopsakee, het mondje in. Bucketlist materiaal moet natuurlijk wel met wat bewijsmateriaal afgestreept worden. Dus check hieronder de beelden…
Meer Thailand dan dit wordt het niet
De dagen werden gevuld met sporten bij de lokale fitnessclub, een massage hier en daar, stadswandelingen, relaxen én met een uitje naar Railay Beach. Een toeristisch paradijs waar de foto’s uit de reisgidsen van Thailand worden geschoten.
We pakten de boot vanuit Krabi Town en even later kwamen we aan op het paradijselijke strand. Ondertussen hadden we de boot gedeeld met een Engels stel dat voor een jaartje de wereld aan het ontdekken was. Ze hadden het levensritme ‘5 jaar werken-1 jaar reizen’. Je doet hier echt vreselijke goeie ideeën op…
Het strand moesten we helaas delen met veel andere toeristen. Maar desondanks een heerlijk plekje om even te vertoeven. En natuurlijk werd hier de ultieme Thailand foto gemaakt. Een longtailboot met z’n gekleurde wimpels aan de voorkant en op de achtergrond de zee en de groene rotsen. Meer Thailand dan dit wordt het echt niet…
Speciale ontmoeting
Het was eigenlijk een speciale ontmoeting met het strand. Exact 1.387 dagen geleden was ik op dezelfde plek. Tijdens mijn eerste backpack avontuur in Thailand was ik hier met drie jongens uit Engeland. Normaal hou ik er niet van om dezelfde plekken te komen, maar dit was toch wel een hele bijzondere ervaring… Zoveel mooie herinneringen. Een energieboost van heb ik jou daar!
Vanuit Railay Beach pakten we de boot naar Ao Nang, om daar een accommodatie te vinden. De laatste stop in Thailand voordat we naar Vietnam vliegen.
Sweet dreams en een dikke kus vanuit Krabi!
